Op 7 juni 1840 werd er een kind in het Belgische Laken geboren.
Het was een meisje, haar ouders noemde haar: Marie Charlotte Amélie, Augustine Victoire Clementine Léopoldine.
Ze was het vierde en laatste kind en enige dochter van Leopold I van België en Louise van Orleans.
Charlotte had geen zussen:
Charlotte had drie oudere broers:
– Lodewijk Filips
– Leopold (II)
– Filips
En twee broers uit een buitenechtelijke relatie van haar vader:
– Georg von Eppinghoven
– Artheur von Eppinghoven
Prinses Charlotte was een geliefde huwelijkskandidate, zo wilde o.a. George van Saksen en koning Peter V van Portugal, een volle neef van de prinses, met haar trouwen.
Maar uiteindelijk bepaalde haar vader, Leopold, dat zijn dochter vrij was met wie ze wilde trouwen.
Op 27 juni 1857 trouwde ze met de Oostenrijkse aartshertog Maximiliaan, de jongere broer van keizer Franz Joseph.
Charlotte was erg geliefd bij haar aanstaande schoonmoeder, aartshertogin Sophie.
Haar aanstaande schoonzus, keizerin Elisabeth zou een gruwelijke hekel aan haar krijgen omdat aartshertogin Charlotte steeds als voorbeeld nam.
Charlotte en Maximiliaan gingen in Milaan wonen, hier trad Maximiliaan als Gouverneur van het koninkrijk Lombardije-Venetië op.
Charlotte wilde haar man steunen in zijn pogingen om deze Italiaanse gewesten voor het Oostenrijkse keizerrijk te behouden.
In het jaar 1859 onthief keizer Franz Joseph zijn broer van zijn functie.
Het paar verhuisde naar het kasteel Miramare in de buurt van Triëst.
Hier werd Maximiliaan de keizer van Mexico.
Charlotte werd in Mexico bekend als ‘Keizerin Carlota’.
Charlotte en Maximiliaan gingen in het paleis in Chapultepec wonen.
Het paar adopteerde Agustin de Iturbide Y Green, de kleinzoon van keizer Agustin I.
Het paar adopteerde de jongen omdat zij zelf geen kinderen konden krijgen.
Charlotte stak veel tijd in de hofhouding en het organiseren van bals terwijl haar man het land regeerde.
Eind 1865 begonnen de republikeinen van president Benito Júarez vanuit het noorden hun tegenoffensief.
Nadat duidelijk werd dat Mexico niet behouden kon worden, trokken de Fransen zich in 1866 terug.
Charlotte reisde naar Europa en ging van hof naar hof.
Eerst klopte ze aan bij de familie Bonaparte in Parijs, maar Napoleon III weigerde haar te helpen.
Charlotte weigerde zelfs eten, ze was bang voor vergiftiging.
De grootvader van de keizerin was Lodewijk-Filips van Bourbon, hij werd opgevolgd door een Bonaparte, Napoleon III.
De keizerin was zich bewust van de familiebanden en verweet de keizer dat hij onpartijdig was.
Al snel had de keizerin niks meer in te brengen en verliet Parijs.
Ook het Oostenrijkse hof wilde haar niet helpen dus ging Charlotte naar Paus Pius IX, ze liet merken dat ze wanhopig was.
In Triëst werd de keizerin opgevangen, ze zou haar man, Maximiliaan nooit meer terugzien.
In 1867 verging het haar echtgenoot het niet veel beter.
De keizer besloot zonder versterking de zaak recht te trekken, tevergeefs.
Hij werd verslagen en ter dood veroordeeld.
Toen dit nieuws Europa bereikte protesteerde alle Europese koningshuizen, ook dit was tevergeefs.
Op 19 juni stierf de keizer voor een vuurpeloton van zeven man.
Charlotte werd gespaard, het personeel mocht niet rouwen zodat de keizerin geen argwaan zou krijgen.
Een maand later liet Leopold zijn zus naar Laken terugkomen.
De keizerin wist niet dat haar man vermoord was.
Pas na zeven maanden kreeg ze het vreselijke nieuws te horen.
De keizerin kreeg vlagen van hysterie en woede, afgewisseld met heldere momenten.
Volgens veel mensen bleef ze volhouden keizerin van Mexico te zijn.
“Haar bruidsjurk, verlepte bloemen en een gevederd Mexicaanse afgodsbeeld hingen bij haar aan de muur.
Volgens berichten bracht ze haar dagen door in gesprek verwikkeld met een levensgrote pop gekleed in keizerlijk gewaad.”
Zij sprak deze pop aan met ‘Max’ en ze beweerde dat de pop het hart van Maximiliaan bezat.
De koning besefte al snel dat Charlotte niet in Laken kon blijven en stuurde haar naar het paviljoen in Tervuren onder toezicht van een dokter.
Op 3 maart 1879 brandde het paviljoen van Tervuren af.
De keizerlijke hofhouding redde de keizerin, zij besefte de ernst van de zaak niet.
Daarna verhuisde Charlotte met haar hofhouding naar kasteel Bouchout in Meise.
Hier woonde ze tot haar dood.
Als keizerin van Mexico bleef ze nog steeds de schoonzus van de Oostenrijkse keizer.
Aan de ingang van het kasteel, waar Charlotte verbleef, hing een bord waarop stond:
‘Hier woont hare majesteit de keizerin van Mexico; schoonzus van zijne majesteit Franz Joseph, keizer van Oostenrijk koning van Hongarije.’
De Duitse keizer gaf nadrukkelijk het bevel de schoonzus van de Oostenrijkse keizer te sparen.
De Duitse troepen lieten Charlotte met rust tot tevredenheid van de koninklijke familie.
De koninklijke familie bleef zich bekommeren om de oude vorstin, ze kreeg veel aandacht van haar neven en nichten.
Keizer Franz Joseph zou via zijn schoondochter aartshertogin Stefanie contact met haar houden.
Op 19 januari 1927 overleed Charlotte op 60 jarige leeftijd in Meise.